Dün saat 17:00 gibi evime geldim, kapıya doğru yürürken kafam gayri ihtiyari sola döndü.Oysa ne orada olduğunu biliyordum, ne de sesini duydum.Bir sebebi varmış belli ki, çünkü kafamı olduğun yere doğru çevirmesem senin beni gördüğün an yüzünde oluşan hayret, bunu takip eden mutluluk ve sonrasında o içimi ısıtan gülüşünle bana koşuşuna saniye saniye tanık olamayacaktım.O andan itibaren aklımdan gitmiyor o tepkin, o nasıl karşılıksız, yalın bir sevgidir.Keşke sana benzeyebilsek meleğim.Yalan dolan olmadan, samimi, hislerimizi belli etmekten utanmayarak dürüstçe yaşayabilsek biz " Büyükler ".Kağıt üzerinde büyük olan biziz ama tüm çocuklar; o tertemiz yürekleriniz ile bize her gün insanlık dersi veriyorsunuz ve sırf bunun için gerçek devler sizlersiniz aslında.
Seni çok seviyorum canım kızım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder